(Dileğim: Hiç kimse Babasız kalmadan Babasına bir mektup yazma ihtiyacı duymasın.. Onu ne kadar çok sevdiğini, her ne kadar kendisine ve diğer insanlara göre olumsuz bir Baba da olsa.. Onu yaşıyorken ne kadar çok sevdiğini herkes söylesin.. Çünkü onların varlığı bile yeter… )
01 Nisan 2001
Sevgili Babam,
Bu yaşamım boyunca sana yazdığım ilk mektup. Bildiğin gibi, sen öldüğünde ben yalnızca 14 yaşındaydım, ama sana şu ana kadar yazma gereksinimi duymadım. Şimdi 41 yaşındayım ve yaşamımda, gurur duyacağını bildiğim çok şey oldu.
Sadece, seni ne kadar çok özlediğimi, yüreklendirici ve teşvik edici sözlerini ne kadar arzuladığımı söylemek istiyorum. Yaşamımda öyle anlar oluyor ki, senin yanımda olmanın dünyaya bedel olduğunu fark ediyorum. Böyle bir şey yaşamdaki girişimlerimi kesinlikle daha kolaylaştırırdı.
Bir babanın oğluna sarılması ya da dokunmasının saflığını bir daha asla duyumsayamayacağım; ama bunu kendi çocuklarımla paylaşmak gibi harika bir fırsatım var. Kendimden ve insanlara sunabileceğim şeylerden tatmin olmam uzun yıllar aldı. Biliyorum ki, sen aramızdayken, bana en iyi olduğuna inandığın her şeyi, dürüstlük ve içtenlikle verdin.
Seni gerçekten seviyorum.. Umarım Rabbimin güzel bahçesinde.. cennetindesindir… İç huzurumu bulmama ve insanlara bir şeyler vermenin doyumunu duyumsamama yardım ettiğin için teşekkür ederim..
Sevgili Oğlun
Sadık….
Bir cevap yazın